Skip to content
napis gdzieś pomiędzy - blog o życiu i...
Menu
  • O mnie
  • Gdzieś pomiędzy – czyli gdzie?
  • życie i …
  • życie i książki
  • życie i problemy
  • Czytamy dzieciom
  • Opowieści rodzinne
Menu
okładka starej książki, z lat międzywojennych

Czytam z sentymentem #2

Posted on 10 czerwca 202310 czerwca 2023 by Ola

Zapraszam na drugą część: czytam z sentymentem…

Read more
to był maj - kartka z kalendarza, ozdobiona na pomarańczowo, z pomarańczowym obrazkiem w tle i z kredkami

To był maj…

Posted on 21 maja 202321 maja 2023 by Ola

Gdzieś pomiędzy jednym problemem a drugim, pojawia się, trochę opornie, majowa zieleń…

Read more
moje czarno białe zdjęcie, jako ilustracja do: myśli różne

Plontynki – czyli myśli różne

Posted on 14 maja 202314 maja 2023 by Ola

To mój setny wpis. Może zrobić taki uroczysty? Może na wesoło? Może na poważnie?

A może wszystkiego po trochu! Zapraszam na myśli różne, z okazji wpisu numer 100.

Read more
stara książka, na jasnym tle, z kwiatem kwitnącej wiśni, czytamy z sentymentem

Czytam z sentymentem

Posted on 6 maja 20236 maja 2023 by Ola

Czytam z sentymentem – wpis o starociach. Jak lubisz, to wpadaj!

Read more
wakacje - spacer po łące

Opowieści rodzinne. Prawie lato – część 6. Urodziny Hani

Posted on 27 kwietnia 202327 kwietnia 2023 by Ola

Ostatnia część z cyklu wiosennego. Do dorosłych kobiet w miłczyckim domu dołącza Hania.

Read more
  • Previous
  • 1
  • …
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • 12
  • 13
  • …
  • 29
  • Next
kontakt
Ola, siedzi w oknie, zdjęcie czarno - białe, melancholijne, bo tematem jest czas
To ja, Ola, zapraszam do mojego zwykle uśmiechniętego świata. Choć chwile zwątpienia, goryczy i szarości też tu są, co zrobić... Też tak masz? To się zrozumiemy!
Poczytasz u mnie o codzienności, o polecanych książkach, czasem o wychowaniu. Ot, życie najzwyczajniejsze. Choć przeplatane bajkami!

Ostatnie wpisy:

  • Trochę o ogrodach
  • dziś jest tylko wyrazem
  • Bajki
  • Co czytać – moim zdaniem
  • Wielkie piękno zmienności

Archiwa blogowe:

  • wrzesień 2025
  • sierpień 2025
  • czerwiec 2025
  • maj 2025
  • luty 2025
  • grudzień 2024
  • listopad 2024
  • październik 2024
  • wrzesień 2024
  • sierpień 2024
  • lipiec 2024
  • czerwiec 2024
  • maj 2024
  • kwiecień 2024
  • marzec 2024
  • luty 2024
  • styczeń 2024
  • grudzień 2023
  • listopad 2023
  • październik 2023
  • wrzesień 2023
  • sierpień 2023
  • lipiec 2023
  • czerwiec 2023
  • maj 2023
  • kwiecień 2023
  • marzec 2023
  • luty 2023
  • styczeń 2023
  • grudzień 2022
  • listopad 2022
  • październik 2022
  • wrzesień 2022
  • sierpień 2022
  • lipiec 2022
  • czerwiec 2022
  • maj 2022
  • kwiecień 2022
  • marzec 2022
  • luty 2022
  • styczeń 2022
  • grudzień 2021
  • listopad 2021
  • październik 2021
  • wrzesień 2021
  • życie i …
  • życie i książki
  • życie i problemy

anegdotki dobry humor dziecko jesień kryminały książki malarstwo matka-feministka małżeństwo musierowicz muzyka mąż notatki nowy_dzień opowiadanie przepis reportaże rodzina rozmowa rozmowy samo życie spokój współczucie wychowanie wyjaśnienie zdjęcia zdrowie święta żółte liście

gdzies.tam.pomiedzy

Przeważnie czytam.
Czasem piszę o życiu: bajki i inne bzdurki.
Dobre to było kryminalne czytanie, muszę przyzna Dobre to było kryminalne czytanie, muszę przyznać. Takie wyważone - akcja, groza i humor w proporcjach, które pozwalają zanurzyć się w książce z przyjemnością. A sama historia oparta jest najpierw o opowieści rodzinne, sięgające jeszcze czasów powstania styczniowego, potem autor sięga po opowieści i kroniki kryminalne, dodaje też parę legend z gór świętokrzyskich. Siembieda scala to wszystko historią dwóch zwaśnionych rodzin, dla których honor = zemsta i kto tego równania nie rozumie, to do rodziny nie należy, koniec kropka. Ech, Jadźka, mogłaś pokochać kogo innego, a tak to szekspirowski dramat się ułożył... Dodam, że nie jest to właściwie typowy kryminał, trochę się wymyka gdzieś obok, powiedziałabym bardziej: opowieść kryminalna. Z panoramą zawieruchy dziejów w tle, bo jak na powstaniu styczniowym się zaczęło, tak kończy się w czasach programu Temat dla reportera. Nie szukamy z komisarzami sprawcy, nie grzebiemy z detektywami czy profilerami w głowach morderców - bo wiemy co i kto. A jednak zostajemy z pytaniem o tę naszą ludzką naturę... I z obrazem wosku skapującego z gromnicy, kiedy zostaje wydany wyrok. Jesienna polecajka - jak najbardziej! @znak_literanova @monika_i_ksiazki - współpraca barterowa - i to udana, dziękuję :) ____________________________ Maciej Siembieda @maciejsiembieda Gołoborze Wyd. Znak Literanova #wspolpracabarterowa ______________________________ #gdziespomiedzy #bookstagrampl #maciejsiembieda #gołoborze #maciejsiembiedagołoborze #wydawnictwoznakliteranova
Jak zadbać o siebie, kiedy w dzieciństwie nikt c Jak zadbać o siebie, kiedy w dzieciństwie nikt cię tego nie nauczył - próba odpowiedzi. Próba, bo to pytanie na które nie będzie jednej prostej odpowiedzi. Więc - czy to próba udana? Dla mnie tak. Poradnik Niewidzialne rany mogę spokojnie polecać, jeżeli szukacie książkowo-fachowej pomocy w zakresie uporania się z dorastaniem w dysfunkcyjnym domu. Bez ckliwości, konkretnie o problemach w dorosłym życiu, kiedy dzieciństwo nie zapewniło ci stabilności emocjonalnej i kiedy wciąż jedną nogą - a raczej częścią umysłu - w tym rodzinnym domu tkwisz. "Chcę pokazać mechanizmy, zależności i schematy, które posłużą ci do stworzenia instrukcji obsługi własnej głowy" - pisze we wstępie autorka. Nie obiecuje różów ani brokatów na nowej ścieżce życia, ale mówi: spróbuj się sobie przyjrzeć z boku, daj sobie szansę. Przeczytaj, czemu się boisz, czemu wciąż jesteś przekonana o swojej "beznadziejności", a jak trzeba to idź też na terapię, przegadaj to swoje życie, daj sobie przyzwolenie na pomoc. Warto zwrócić uwagę, że nie jest to akt oskarżenia wobec rodziców, nie - cała uwaga skupiona jest na próbie zrozumienia, przyjęcia pewnych faktów i zdecydowania się na takie życie, które nie będzie już uwięzieniem w przeszłości. Poradnik o odzyskiwaniu równowagi, nie dzięki magicznym plasterkom, a dzięki wiedzy z zakresu psychologii. Więc ja mówię: tak. Polecajka - jeśli potrzebujesz. #współpracabarterowa z @wydawnictwo_publicat _____________________ Niewidzialne rany Andżelika Dominiak-Banach @andzelika.dominiak_psycholog Wyd. Publicat Ilustracje: Patrycja Niewiadomska ________________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #niewidzialnerany #andżelikadominiakbanach #wydawnictwopublicat
Arabeski to rodzaj wypełnienia, tło, ozdobne mot Arabeski to rodzaj wypełnienia, tło, ozdobne motywy - coś co nie jest głównym obrazem. Mikroświaty. Opowiadane mimochodem, przyuważone, tu ślub, tu szpital, tam sprzątanie, albo ta smutna randka w hotelu, dzieciaki, którym zawozi się puszki i konserwy, przecież wojna, ale też przecież zwyczajne życie... Ślady i zapiski spomiędzy światów ważniejszych i bardziej zrozumiałych: frontu i codzienności. Kiedy nachodzą na siebie, wszystko staje się inne. Niepasujące. Poprzesuwane. Czytanie takich książek staje się rodzajem współodczuwania, trudno z tych opowiadań wyjść. I to jeszcze w taki na przykład złoty październik sobie wyjść, ale warto je przeczytać, naprawdę. Przynajmniej ja tak myślę;) A wypożyczone są Arabeski z biblioteki, przypadkiem, kiedy tak chciałam już nic nowego nie brać, ach te postanowienia... ____________________________ Arabeski Serhij Żadan Tłum. Michał Petryk Wyd. Czarne _____________________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #arabeski #serhijżadan #wydawnictwoczarne
Sięgnęłam po Złodziei bzu, bo akurat miałam n Sięgnęłam po Złodziei bzu, bo akurat miałam na telefonie. A miałam bo kiedyś naczytałam się, że "czytajcie, czytajcie, będzie fajnie!". No i nie, nie było fajnie, składam reklamację! I skargę i zażalenie. I ja się tak nie bawię i już. Po pierwsze - nie było ostrzeżenia, że to parodia. Zdążyłam się pierdyliard razy oburzyć, zanim dotarło do mnie, że to groteska, parodia właśnie, że to Nic śmiesznego z innymi rekwizytami, że to Kariera Nikosia Dyzmy choć z innym tłem. Z wąsem Wałęsy. Dopiero tak ustawiona perspektywa pozwoliła mi czytać spokojnie. Po drugie - wcale i tak nie czytało się spokojnie, bo główny bohater to strasznie antypatyczna postać. Wkurzająca. Po trzecie - wkurzam się na siebie, bo może wychodzi ze mnie jakaś, omatkobosko, dulszczyzna??? Jakieś kołtuny mam do rozplątania? Nie umiem sama z siebie się pośmiać? Cha, cha, cha. Właśnie że umiem. Po piąte i dziesiąte - żeby bez śmierdział zgnilizną - to już przesada. Totalnie. Tu już czuję się urażona do żywego! W każdym razie dzieje rodziny z Wołynia w naprawdę innym ujęciu, nietypowo. Kto teraz też chce przeczytać?? 😂 ________________________ Złodzieje bzu Hubert Klimko-Dobrzaniecki Wyd. Noir sur Blanc ________________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #złodziejebzu #hubertklimkodobrzaniecki #noirsurblanc
Jakoś ponad rok temu przyszła do mnie opowieść Jakoś ponad rok temu przyszła do mnie opowieść o Henryku. Wiedziałam o nim tyle, że może się oprzeć o ciepłe deski domu, i że ma kota, i się do sobie z tymże kotem uśmiechają, i tak sobie razem czekają, zapewne na te porzeczki;) Bardzo chciałam poznać całą jego historię. Teraz wiem trochę więcej - Może on czeka na list. Może po prostu wspomina. Na parapecie okna stygnie herbata, słychać z dala żurawie. Szarość nieba i wiatr. Niby nic. Tak sobie myślę, że to była najdelikatniejsza historia jaką czytałam. I będę czytać jeszcze wiele razy, bo wciąż nie wiem, czy te porzeczki to dojrzały czy nie?? @gosssiaaak - dziękuję! Za twoją gotowość do dzielenia się, chociaż znamy się tylko z tego, co piszemy... Nawet nie wiesz, jak wiele radości i wzruszenia mi podarowałaś:) _______________________ Kiedy dojrzeją porzeczki Joanna Concejo @joannaconcejo Wyd. Wolno @wydawnictwowolno _______________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #joannaconcejo #kiedydojrzejąporzeczki #wydawnictwowolno
"zamknij oczy, bądź... Rozmarzylam się przy pi "zamknij oczy, bądź... Rozmarzylam się przy piciu kawy. Ziemia krąży leniwie" Dwa wersy na kartkę - można? A jakże, można. A to leniwe te wersy, a to szybkie i przewrotne. Lekkość i optymizm przeplatają się ze smutkiem. Po prostu życiowo, tylko na szczęście to życie w zamyśleniu i z dystansem. Takie życie z drugim spojrzeniem, kiedy to co zwykłe umie się przekuć w metaforę. Zegary, muszle, ołówek, piaskownica - wszystko może być poezją, lub uchwyconą myślą. "Wycieczka Jesienne światło przysiadło sobie na chwilę... I co teraz?" Teraz można spokojnie wrócić do codzienności, już odrobinę ją zaczarowaliśmy:) @przeczytane.napisane - dziękuję ci! Nie tylko za te konkretne książki, ale i za wszystkie twoje blogowe polecajki:) wiesz, za to całe przeszkadzanie w życiu, bo cóż też innego robią nam gwiazdy i wiersze, i inne głupstwa, jak nie przeszkadzają! * *To też wersy Renaty Blicharz;) _______________________ Renata Blicharz 189 dwójek i Dwójki drugie Wyd. Ridero _______________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #renatablicharz #189dwójek #dwójkidrugie
Kolażowe bajki. Ja zamieniam słowa, a czy one Kolażowe bajki. Ja zamieniam słowa, a czy one zmieniają mnie? Może, być może... "...stworzę historię której dałeś zaledwie pierwszą ciepłą literę" - Dorota Koman I tak to pisanie się kręci:) #gdziespomiedzy
"Rano przyjechałem do tego wielkiego miasta. Cał "Rano przyjechałem do tego wielkiego miasta. Cały dzień po nim łaziłem, po jego ulicach i mostach. Opierałem się o poręcz i patrzyłem na wodę przez jakiś czas, właściwie wcale jej nie widząc, to znaczy widziałem wodę na początku ale później już jej chyba nie widziałem, bo ja mam takie dwa patrzenia, i jedno z nich to było dzisiaj bo jedno z moich patrzeń to to jest takie nicniewidzenie, zapominanie się oczami, zapadanie się w leje, które muszą być po drugiej stronie oczu". Moje czytelnicze skojarzenia i drogi. "Potem pójść dalej. Dalej". Stachura i Sołtys mi się przeplatają. __________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #sierpień #pawełsołtys #flaneryzm
Po Wyjechali chciałam więcej sebaldowskiego pisa Po Wyjechali chciałam więcej sebaldowskiego pisania, wypożyczyłam Austerlitz. Jeszcze lepsze! Ten rytm, przyciąganie, czytanie jak sen, jak ciężki sen, z którego chcesz się obudzić a nie możesz, i też jednocześnie nie chcesz, bo historię trzeba wysłuchać do końca... Dla mnie książka o poszukiwaniu tożsamości. Opowieść Austerlitza o swoim życiu poprzedzona jest analizami architektury, i razem daje to wrażenie poruszania się po nieznanych (poznawanych) przestrzeniach, zaglądania przez okna - kiedy nie wiesz, co możesz ujrzeć, kiedy nie wiesz, czy chcesz to ujrzeć. Schody, mury, ulice, wartownie, płoty. Miasta znane i miasta odgrzebywane w pamięci. Zdzieranie warstw, pod którymi czeka pamięć. Cień czasu. Albo też cień czasów, w których przyszło żyć. Wyrzucenie zegarków nic nie da, choć wydaje się pociągającym gestem - mówi Austerlitz - i nic z tego, niedola i udręka wciąż trwają... Jak i niekończąca się samotność. @bookspiracja - dzięki za wspólny zachwyt:) długo by można o Austerlitz, prawda? ___________________________ Austerlitz W.G. Sebald Przekład: M. Łukasiewicz Wyd. Wab _____________________________ #gdziespomiedzy #bookstagram #austerlitz #sebald #wydawnictwowab
Pani Carson, cieszę się, że panią poznałam. T Pani Carson, cieszę się, że panią poznałam. Trochę było obaw, bo zwykły człowiek to się jednak waha - czy zrozumie, czy jest godzien, czy aby na pewno wolno mu sięgnąć po Literaturę Wielką - i jeszcze pół biedy jak coś jednak znajdzie dla siebie i pochwali, ale jak niedajboże się nie spodoba??? Jak to napisać! Ale pani, droga Anne Carson, to mnie zagarnęła całą, szczerze i bez reszty. Autobiografia czerwonego to historia Geriona. A Gerion jest inny - czerwony i skrzydlaty. Jest to więc historia o odrzuceniu i poszukiwaniu bliskości. Pisana czy raczej malowana? Czytanie książki przypominało czasem oglądanie obrazu, czy też układanie go z elementów uczuć, emocji, myśli. Do tego niezbędna szczypta ironii, specyficznego humoru. Książka do odczuwania. Zmieniająca formę, albo raczej wymykająca się powierzchownym podziałom. Dramat? Esej? Proza poetycka? Eksperyment literacki? Nie to jest ważne, nie dla mnie. Ja chciałabym wciąż słuchać historii o Gerionie, o jego nie-zrobionych fotografiach, o nieśmiertelności, o tajemnicy, jaką jesteśmy sami dla siebie. Historii o byciu pomiędzy światłem a ciemnością, wszak: "wspaniałe z nas istoty, myśli Gerion. Jesteśmy sąsiadami ognia". I to połączenie: tytułowy czerwony i zacytowane ostatnie zdanie z ogniem też coś znaczy, może jak przeczytam jeszcze raz to złapię to coś, na razie zostawiam sobie na obrzeżach myśli. Niech eksperyment trwa. __________________ Autobiografia czerwonego Anne Carson Wyd. Ossolineum, seria Wygłosy @ossolineum.wydawnictwo Wypożyczone z @mbpwejherowo #gdziespomiedzy #bookstagram #autobiografiaczerwonego #annecarson #ossolineum
Danilo Kiš Grobowiec dla Borysa Dawidowicza Tłum Danilo Kiš Grobowiec dla Borysa Dawidowicza Tłum. Danuta Cirlić-Straszyńska Wyd. Czarne ________________________ Jednego dnia usłyszeć o człowieku po raz pierwszy, drugiego odkryć, iż człowiek ten jest w bibliotece - niektórzy wygrywają w totka, a ja wygrywam w książki:) Te nieoczywiste, najlepsze. Grobowiec to opowiadania/powieść/siedem rozdziałów wspólnej historii - więc już po tych podtytułach wiemy, że nic nie wiemy, albo też, że stoimy na niepewnym gruncie. I tak przez wszystkie strony - prawda miesza się ze zmyśleniem - niby nic nowego w literaturze - ale miesza się wciąż udając prawdę. Dokument, który jest literacką fikcją. Odnośniki do biografii, które nie istnieją. A co wspólnego w tych siedmiu historiach? Rewolucja, co pożera własne dzieci. Ktoś chciał wierzyć i oddać się idei a tu jednak - ironia losu - totalitaryzm pokazuje, gdzie ma idee. Najstarsza z historii dzieje się w czasach Wielkiej Inkwizycji, więc nie o sam wiek XX idzie, a o całokształt ludzkich wyborów, dążeń i poszukiwań - poszukiwań, jak jeszcze inaczej możemy sobie urządzić piekło. I siebie w nim urządzić. A równie wybornie czyta się dyskusje o samej książce, choć nie ma tego dużo, ale widać, jak Grobowiec daje do myślenia. Dziękuję za uwagę, lecę dalej do biblioteki:) _____________________ #gdziespomiedzy #grobowiecdlaborysadawidowicza #danilokiš #wydawnictwoczarne
Była sobie kiedyś dobrozła wróżka. Kiedy kto Była sobie kiedyś dobrozła wróżka. Kiedy ktoś tęsknił, przchodziła i zamieniała w lód serce, język i nogi, żeby te nie chciały nigdzie biec. A oddech w siwy dym. ..... Kolaż do wiersza Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pt. Mewa: "Tęskonta nade mną szeleszcze. Trąca mnie skrzydłem mewiem. Czy wciąż ta sama jeszcze? Nie wiem! Nie wiem..." @dozamotaniajedenkrok @chwila_ze_sztuka i #kolażzpoezją #gdziespomiedzy
Mój Instagram

życie i ...

O pisaniu.

23 października 2022
życie i książki

Mała księga mieszkańców puszczy

2 grudnia 2023
życie i ...

Alfabet Oli – od A do Zet – gdzieś pomiędzy powagą a uśmiechem.

28 listopada 2021
życie i książki

Współpraca – książki dla dzieci

2 lutego 2024
życie i ...

O dziecku, co jest mądrzejsze od mamy

28 września 2021
życie i książki

Opowieści rodzinne. Lato – część 2

17 września 2023
życie i ...

Życie i… szkoła. Rozmowa.

11 listopada 2023
życie i książki

Opowieści rodzinne. Wiosna – część 4

12 marca 2023
życie i książki

Czytamy dzieciom – ciąg dalszy

4 lutego 2022
życie i problemy

„Kołyska”

16 grudnia 2021

© 2025 gdzieś pomiędzy | Powered by Minimalist Blog WordPress Theme