Skip to content
gdzieś pomiędzy
Menu
  • O mnie
  • Gdzieś pomiędzy – czyli gdzie?
  • życie i …
  • życie i książki
  • życie i problemy
  • Czytamy dzieciom
  • Opowieści rodzinne
  • Galeria
Menu
wakacje - spacer po łące

Opowieści rodzinne. Prawie lato – część 6. Urodziny Hani

Posted on 27 kwietnia 202327 kwietnia 2023 by Ola

W piekarni “Bezik” od rana panował dziś wielki ruch. Nic dziwnego, była sobota, sprzedawały się nie tylko świeże bułeczki, ale i ciasta, drożdżówki, serniki z truskawkami, tartaletki z bitą śmietanką, a pani Halska miała zaraz odebrać tort na urodziny swojej córki. Pan Romuald, co prowadził “Bezik” od tylu lat, że zdaniem niektórych powinien samo stworzenie Miłczyc pamiętać, znał rozkład urodzin w rodzinie Halskich jak we własnej. Zimą urodziny miał Jędrek, ten zamyślony, poważny chłopak, co spojrzeniem przewiercał człowieka na wylot, latem mała koza, Julka, jesienią od paru lat urodzinki obchodził mały Sławcio, co to zawsze, ale to zawsze musiał zadać kilka pytań odnośnie świata, a późną wiosną – najstarsza Hania. W tym roku przypadały jej osiemnaste, toteż tort był szczególny, pan Romuald osobiście robił ozdoby i był z siebie bardzo zadowolony. Rodzina Halskich zdała się na jego wyczucie smaku zarówno dosłownie, jak i estetycznie, i wyszło małe arcydziełko. Do czasu odebrania pyszniło się na wystawie i przyciągało wzrok wszystkich klientów.  

Tort zaiste był niezwykły. Pan Romuald nie użył tej okropnej masy cukrowej, co to ją każdy potajemnie odkłada, bo zjeść się tego po ludzku nie da, ale użył sprawdzonej od stuleci śmietanki. Całe piękno i artyzm tkwiły w sposobie ozdobienia – ukoloryzowana śmietanka sprawiała wrażenie, że tort jest obrazem. Przeplatały się na nim letnie kolory soczystej zieleni i niebieskiego nieba, u spodu delikatnie prześwitywały skromne biało-żółte kwiaty stokrotek, wyżej pyszniły się czerwoniutkie maki. Fragment tortu muśnięty był żółtym, słonecznym blaskiem. Całość wyglądała jak wcielenie Lata w swojej kolorowości, aż chciało się uśmiechnąć i pobiec boso po tej śmietankowej kolorowej łące. 

W smaku pan Romuald postawił na czerwcową tradycję – tort był truskawkowy. Najlepszy. Co jakiś czas cukiernik zerkał na ciasto znad lady i jakby miał wąs, to by go podkręcał z zadowolenia. A tak się leciutko do siebie uśmiechał. 

Tymczasem w domu Zosi trwało sobotnie sprzątanie, dom miał być gotowy na gości, co oczywiście było najtrudniejszym zadaniem pod słońcem, zwłaszcza w rodzinie, gdzie każdy miał swoje zdanie na temat porządku.  

Sławcio i Julka wyciągali kolejne klocki, misie, puzzle i zamiast układać je na półkach zaczynali tysięczną zabawę, czekając, kiedy to zabawki zaczną wypełzać z ich pokoju na korytarz, ewentualnie kiedy zaczną same się układać z powrotem na miejsce.  

Jędrek biegał po ogrodzie ze swoją bandą, z Sandrą i Wojtkiem, wnosili ciągle do domu pełno piachu, wbiegając to po wodę, to po truskawki, to szukając piłki.    

Robert siedział w kuchennym fartuszku przy dużym stole i dyrygował krojeniem warzyw do sałatki, w roli dyrygowanych pomocników występowały Hania, jej przyjaciółka Liwia i ciocia Alicja. Alicja z miłą chęcią zamieniła się rolami z Zosią i ruszyła ochoczo do kuchni kroić, siekać, ustawiać, mieszać, za to Zosia z jeszcze większą chęcią zajęła się małym Mikołajem. Uciekła z nim do ogródka, wdzięczna za możliwość wydostania się z kuchni.  

 – Tak, tak Mikołajku – mówiła do swojego bratanka, podając mu łopatkę do piaskownicy – ciocia Zosia nie nadaje się dziś do kuchni. W ogóle nie nadaje się dziś do ludzi, wiesz? No, ciebie nie liczę, z tobą się dogadam. Ale po tym wszystkim, co się ostatnio wydarzyło, nie umiem dogadać się z Hanką. Nie rozumiem tej dziewczyny, wiesz?  

Mikołajek wesoło potrząsał łopatką, nie przejmując się, że piasek leci wszędzie, tylko nie do wiaderka. Bawiło go samo sypanie. 

– Powinna myśleć o swojej przyszłości, mieć jakiś plan, prawda? – ciocia Zosia stwierdziła najwidoczniej, że znalazła wdzięcznego słuchacza i mówiła dalej. – I już nawet nie chodzi mi o samo wydarzenie z pomalowaniem muralu przy szkole, może to i dobrze, że nie jest obojętna, że liczą się dla niej przyjaciele. Ale co to właściwie zmieniło? Ano nic, prawda Mikołajku? To był tylko gest buntu i wszyscy teraz każą mi ją podziwiać. A ja się boję, że jak zauważy, że takie gesty nic nie dają, to wpadnie w rozpacz. 

– Pać. Pać, pać. Daj. 

– Patrzę, patrzę, kotku. Wiesz, może ja rzeczywiście przesadzam, w końcu to już jej życie, prawda? Jest już zupełnie dorosła. Mnie też kiedyś mama nie rozumiała…  

– Ma-ma, ma-ma – Mikołajek radośnie przyłączył się do rozmowy. 

– Tak, mama. Na razie to twój cały świat, mama i tata. Na razie wszystko jest takie proste. Ciesz się tym. Potem będziesz sobie myślał, że wszystko robią źle. A oni chcą dobrze… 

– Naprawdę myślisz, że to wszystko tłumaczy? Że ktoś chce dobrze i to wszystko usprawiedliwia? Ty też chcesz dobrze… 

Zosia rozejrzała się w popłochu. Zza wielkiej śliwy rosnącej przy piaskownicy, zakrywającej widok na wyjście z domu, wyłoniła się jej własna mama, Asia Szreder. Na łańcuszku dyndały jej okulary, w ręku trzymała mus jabłkowy, siwe włosy jak zwykle tworzyły zawirowania wokół głowy.  

– Mamo, co ty ludzi straszysz! I od razu z pytaniami. Od razu ja coś robię źle, tak? – Zosia mówiła półżartem, półserio. – A w ogóle to co się stało, już pora na gości?  

– Nie, spokojnie. Przyszłam szybciej, tort od razu odebrałam. Śliczny wyszedł. Ten nasz “Bezik” to jakiś zaczarowany jest. Ale mnie tu nie zagaduj, powiedz mi no, córcia, czy to, że ktoś chce dobrze, wszystko usprawiedliwia? I masz, mus Alicja dała dla Mikołajka. 

Zosia milczała. Tak postawione pytanie o dobro i zło, zbiło ją nieco z pantałyku. Przypomniała sobie, jak to samo mówiła Hani, parę wieczorów temu: “Hania – mówiła wtedy wzburzona Zosia. – Ja wiem, że chciałaś dobrze. To młodzieńcza brawura, to młodzieńczy idealizm, ale jesteś już dorosła. Nie możesz zachowywać się jak dziecko”. To kto ma w końcu rację?… 

Cisza przy piaskownicy przedłużała się.  

Z dala dochodziły okrzyki dzieciaków grających przed domem w piłkę, przez otwarte okna i drzwi dolatywały z kuchni i salonu wybuchy śmiechu zmieszane z muzyką. Zosia po kolejnych utworach rozpoznawała, kto rządził playlistą, Sanah na przykład na pewno wybrał Robert, to on się rozczulał na dźwięki jej piosenek. Nie widziała, co się dzieje w domu, ale mogła dokładnie sobie wszystko wyobrazić – jak Robert podśpiewując pod nosem szuka łyżeczek i noży, jak pyta, gdzie musztarda i czemu tak mało sałatki wyszło, wyobrażała sobie, jak Hania wymachuje rękoma tłumacząc coś wszystkim, jak Alicja robi sobie kolejną kawę, jak Liwia roześmiana i swobodna przyłącza się do wszystkich po trochu, tu krojąc, tu podając, tu też podśpiewując.  

–  Nie wiem, czy to coś usprawiedliwia. Może tak, może nie. Wiem, że chciałabym, żeby nikt ich nigdy nie skrzywdził – odezwała się w końcu Zosia na głos, trochę niespodziewanie dla samej siebie. Nie patrzała na Asię, skupiła się na podawaniu łyżeczką musu swojemu siostrzeńcowi. – Wiem, że to nierealne, wiem, ale nie mogę się z tym pogodzić. Czasem mam wrażenie, że z tego martwienia się tracę wszystkie siły. Ale nie wiem, jak przestać. Jak ty przestałaś? Kiedy? 

Asia wzruszyła ramionami.  

– Teraz ja powiem: nie wiem. Chyba nigdy człowiek nie przestaje się martwić o swoją rodzinę. Może jednak z czasem się przyzwyczaja. A może za dużo się wydarzyło, żebym udźwignęła takie ciągłe martwienie się. No nie wiem, córcia.  

Zosia zamyślona wpakowała łyżeczkę musu do ust sobie, nie Mikołajowi, na szczęście maluch wydawał się już znudzony jedzeniem i wrócił do przesypywania piaseczku. Rozgrzane powietrze pachniało kwiatami starych drzew owocowych, co jakiś czas parę biało-różowych płatków delikatnie opadało na trawę. Kilka zabłąkało się na jasną główkę Mikołaja, Zosia leciutko i miękko strąciła je z jasnych włosków. Patrzała wciąż przed siebie, nie odwróciła głowy w kierunku mamy, przytłumionym głosem pytała dalej: 

– Mamo, a nie żałujesz niczego? Jak byś mogła wybrać jeszcze raz, rozwiodłabyś się? Czy nie?  

Z drzewa sypnęło mocniej białymi płatkami. Zawirowały w powietrzu i mały Mikołaj wyciągnął do nich rączki.  

– Ech, nic bym nie zmieniła. Może nie wychodziłabym za mąż w ogóle. To było od początku nieporozumienie. Ty to już słabo pamiętasz, ale… on… to nie był dobry mąż. Ani ojciec. Lepiej nam było bez niego.  

Asia skończyła mówić, niepewna, czy ma coś jeszcze dodać, czy nie popełnia błędu. Zerknęła na córkę. Do czego właściwie dąży jej tajemnicza Zosia? Chyba nie układa jej się tak źle z Robertem?! Co jej po głowie krąży w dzień urodzin Hani? Czemu w ogóle schowała się tu, w piaskownicy? Dziwne to wszystko. Ale Zosia zawsze była trochę dziwna. Zawsze wszystko po swojemu. Zawsze uważała, że wie lepiej i nie cierpiała prosić o pomoc. Już samo to, że Zosia o coś pyta i słucha odpowiedzi, było faktem godnym uczczenia.  

– Zosieńka… – zaczęła ostrożnie jej mama, mając nadzieję, że jeszcze trochę pociągnie rozmowę, ale córka szybko jej przerwała. Odwróciła w stronę mamy i domu i odezwała się już swoim normalnym głosem: 

– Nie, mamo, nic się nie dzieje, nie musisz pytać. Dobrze zgadłam, że tak chciałaś spytać? 

– Tak, dobrze – westchnęła Asia. – Już nic nie mówię. Widzę, że wszystko w normie, no nie, Mikołajku? Ciocia Zosia – Samosia nie potrzebuje rozmowy. No idę już sobie, idę. 

Asia podparła się ręką, powoli podniosła z desek piaskownicy i rozmasowała sobie plecy. – Już nic nie mówię – mruknęła pod nosem i ruszyła w stronę domu. Z tarasu wyglądał Jaś, czekając na swoją nie-żonę, lekko zaniepokojony jej dłuższą nieobecnością. Kiedy do niego podeszła, bez słów się na chwilę przytuliła. Jak zwykle dodało jej to sił i razem weszli do salonu przygotowywać urodzinowo stół. Stół, który zbudował jeszcze Asi ojciec. Solidny był ten stół, najlepszy, a Robert jako stolarz roztaczał nad nim fachową opiekę. Stół, który niejedną historię mógłby opowiedzieć…  

– A co ty znowu robisz? Kawa będzie, jo?  – Waldek przyszedł z pracy już zawiany. Pewnie niedługo go wyrzucą, znowu. Asia wcale im się nie dziwiła. Dziwiła się tylko sobie, że jeszcze to wytrzymuje. Zacisnęła zęby i dalej rozkładała talerze i sztućce na stole, zaraz mieli pić kawę z okazji urodzinek Zosi. Całe trzy latka – tyle ma jej córcia.  Nie zwracając uwagi na męża, który zresztą przeszedł już dalej i rozłożył się na kanapie przed telewizorem, przeliczyła szklanki. Mama, Róża, Sułkowska też wpadnie, obiecała ciasto przynieść, może męża weźmie, mąż Sułkowskiej bardziej się do ludzi nadaje niż wieczne pijany i kłócący się Waldek, no, tyle szklanek będzie. Dobrze, bo ostatnio znów jedna się stłukła. Za kruche te szklanki były. Nie wytrzymywały wiele. Ale na szczęście nikt ich sklejał i nie kazał im żyć dalej – pomyślała Asia, rozmasowując sobie ramię. Dziergany na drutach sweterek zakrywał sine ślady palców.  

Na stole stały więc całe szklanki w koszyczkach, stała kryształowa cukiernica, stały gotowe do podgryzania paluszki. Nie zabrakło też koreczków serowych, które mała Zosia tak lubiła. Tort z “Bezika”, czekoladowo-maślany, z orzechami, i już. To i tak nadszarpnęło domowy budżet, do wypłaty będą jeść chleb z dżemem, westchnęła Asia. Na szczęście Zosieńka jest jeszcze tak malutka, że nie zwraca uwagi na prezenty. Dostała już dziś rano od babci lalkę, która zamykała i otwierała oczy, i mówiła “ma-ma”, i malutkiej to wystarczyło. Nie przejmowała się, że widziała już tę lalkę wcześniej u babci w pokoju, że nie jest to nowy prezent, prosto ze sklepu. Zrozumiała, że teraz lala jest jej i była szczęśliwa.  

“Gdyby Waldek nie… – zaczęła ze złością myśleć Asia, znów dotykając swojego ramienia. – Gdyby… Ech, po co te myśli, i tak się nic nie zmieni… Zosieńka ma dopiero trzy lata, potrzebuje i mamy i taty, tak przecież musi być… Sama jej takiego na ojca wybrałam, to teraz mam za swoje… Jak połowa kobiet z Miłczyc. I co, rozwiedziemy się wszystkie? W życiu! A przecież widzę, co się dzieje, ślepa nie jestem!” 

– Waldek! – krzyknęła głośno, zła na siebie, na życie i na tę połowę kobiet z Miłczyc, co dały się wciągnąć w takie życie. – Idź się umyj, zaraz wszyscy przyjdą, proszę cię! Nie leż już, no proszę cię! 

– Tata! – ze schodów zbiegła córeczka, jej czarne oczka śmiały się do taty. – Będzie tolt! I goście! Hulla! Śto jat, śto jat – mała śpiewała sama sobie, aż Waldek się roześmiał, ubawiony, i usiadł przy stole. 

Zosieńki on nie skrzywdził nigdy, trzeba mu to było przyznać.  

Jeszcze, obawiała się Asia.  

Pogładziła stół, wyrównała serwetkę i poszła zawołać mamę i Różę. Usiądą już do tej kawy, zrobią to dla Zośki, chociaż napięcia między jej mężem a resztą rodziny nie dało się uniknąć. Dobrze, że Sułkowscy też będą. Jakoś to zniosą…  

To był ostatni raz, kiedy na stole stały te najkruchsze szklanki. Ostatni wspólny tort, ostatnie wymuszone wspólne żarty. Siedemdziesięcioletnia Asia, układając przepiękny tort urodzinowy wnuczki i grube, ceramiczne kubki na blacie, nagle uświadomiła sobie, że stół to właściwie jedyne, co przetrwało zawieruchę przemian tych wszystkich lat. Zmieniło się tak wiele! Zosia z Robertem wyremontowali i wymienili wiele sprzętów w domu na nowe, ona sama z chęcią przeniosła się do mniejszego mieszkania w kamienicy, jak tylko Jaś ją o to poprosił; po trzecich urodzinkach Zosi zginęły w wypadku mama i Róża, Waldek w końcu też odszedł… No, Asia trochę mu pomogła.  

Czy żałowała? Nie. Zosia chyba to rozumie? Asia myślami wróciła do rozmowy przy piaskownicy, ale po chwili potrząsnęła głową. Dziś jest dzień Hani, nie będzie teraz rozpamiętywać przeszłości. Koniec, basta.  

Pomyślę o tym jutro, mruknęła Asia pod nosem. 

A przy stole stali dziś ci, których łączyła miłość i życzliwość, pomimo wszystkich codziennych trosk. Nikt nie musiał wysilać się na dobry humor, zakrywać siniaków, maskować uśmiechem strachu i łez.  

– Asia, ty płaczesz? – szepnął jej do ucha Jasiek. – Wzruszasz się na starość nagle, czy co?  

– Sam się wzruszasz, stary ośle. Coś mi wpadło do oka, to wszystko – 

odszepnęła Asia i ścisnęła pod stołem rękę swojego niemęża.  

– Hania, ty to masz babcię. To jest dopiero Degeneratka. Totalnie bez przyszłości – zachichotała za plecami Asi Liwia. Obserwowały całą scenę stojąc w drzwiach.  

– Ty się nie śmiej. Jak dorosnę, chcę być babcią! – mówiła Hania, patrząc na Asię z uwielbieniem. – Tylko mi nie mów, że już jestem dorosła. Mama powtarza mi to tysiąc razy dziennie. Bleh. Słuchać tego nie można!  

– No dobra, dawaj te sałatki. Uważaj, mały Mikołaj pędzi z ogrodu!  

– A za nim moja mama. Zaraz się zacznie, zobaczysz! 

– Hania! – usłyszały dziewczyny z ogrodu. – Przygotowaliście wszystko? Goście zaraz idą! To twoje dorosłe urodziny, musisz sobie radzić! 

Liwia zachichotała ponownie i pomachała do pani Zosi. – Mama to co innego niż babcia, wiadomo – wymądrzyła się jeszcze. – Jak twoja mama będzie babcią, to też będzie lepsza, cha, cha! 

– ODPUKAJ! – usłyszała oszołomiona Lidka ze wszystkich stron.  

Usłyszała ją nie tylko Hania, ale i Zosia. I Asia. I Robert. A że z góry zbiegły w końcu maluchy, i dopytywały się, czemu Liwka ma odpukiwać i co, to zrobił się wkrótce iście zdegenerwoany hałas.  

W całym tym zamieszaniu Hania zobaczyła, jak mama patrzy na nią i w końcu w jej oczach widać iskierki uśmiechu. Urodziny mogły się rozpocząć. 

Nawigacja wpisu

← O depresji fachowym okiem. Rozmowa
Czytam z sentymentem →

2 thoughts on “Opowieści rodzinne. Prawie lato – część 6. Urodziny Hani”

  1. Kasia pisze:
    30 kwietnia 2023 o 10:00

    Olu, ja mam tylko jedno do powiedzenia: pięknie. Wciągająco. Za krótko! I jeszcze, że mogłoby być więcej! No, to może jednak trochę więcej niż jedno mam do powiedzenia. Tyle się naczekam, a tu ledwie skrawek, piękny taki, czerwcowy, ale co dalej? Chcę więcej babci Asi. I tajemniczej Róży. I Zosi, i Hani, i dzieci…
    Czekam!

    Odpowiedz
  2. Hanna Dominik pisze:
    30 kwietnia 2023 o 12:41

    Olu przeczytałam i zobaczyłam ich wszystkich ten tort ogród ten stół poczułam uczucia i problemy ich wszystkich oczarowałaś mnie swoją opowieścią będę czekała na dalszy ciąg z radością ☘️https://media.tenor.com/AL8T87f64-cAAAAM/thanks.gif

    Odpowiedz

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

kontakt
PRZYGRYWKA
Wrześniowo i jazzowo-folkowo. Co przyszło z wiatrem, z wiatrem odejdzie.
Julia Pietrucha.
Ola, siedzi w oknie, zdjęcie czarno - białe, melancholijne, bo tematem jest czas
To ja, Ola, zapraszam do mojego zwykle uśmiechniętego świata. Choć chwile zwątpienia, goryczy i szarości też tu są, co zrobić... Też tak masz? To się zrozumiemy!
Poczytasz u mnie o życiu codziennym, o polecanych książkach, o wychowaniu. Znajdziesz też chwile z dobrą muzyką!

Ostatnie wpisy:

  • Opowieści rodzinne. Lato – część 2
  • Lilka i Henio
  • Literacki Sopot 2023
  • Opowieści rodzinne. Lato – część 1
  • Urlop. Kawa. Kryminał.

Często zaglądam do:

na stronie bajki - blog Małgosi Cudak, z bajkami do słuchania i książkami do czytania

książka Małgosi Cudak, Mała księga mieszkańców puszczy
Książka M. Cudak, nad którą objęłam mój pierwszy patronat.

miss ferreira - blog o życiowych zamieszaniach

julia rozumek - blog pisarsko - życiowy

Archiwa blogowe:

  • wrzesień 2023
  • sierpień 2023
  • lipiec 2023
  • czerwiec 2023
  • maj 2023
  • kwiecień 2023
  • marzec 2023
  • luty 2023
  • styczeń 2023
  • grudzień 2022
  • listopad 2022
  • październik 2022
  • wrzesień 2022
  • sierpień 2022
  • lipiec 2022
  • czerwiec 2022
  • maj 2022
  • kwiecień 2022
  • marzec 2022
  • luty 2022
  • styczeń 2022
  • grudzień 2021
  • listopad 2021
  • październik 2021
  • wrzesień 2021
  • życie i …
  • życie i książki
  • życie i problemy

anegdotki dobry humor dziecko jesień kryminały książki malarstwo matka-feministka małżeństwo musierowicz muzyka mąż notatki nowy_dzień opowiadanie przepis reportaże rodzina rozmowy samo życie spokój współczucie wychowanie wyjaśnienie zdjęcia zdrowie święta żółte liście

gdzies.tam.pomiedzy

Kasia Jurczyk Gniazdowanie Wyd. Na Szczęście __ Kasia Jurczyk
Gniazdowanie
Wyd. Na Szczęście 
_____________________
Gniazdowanie to (po książce dla dzieci o Antosiu) druga propozycja nowego na rynku wydawnictwa. Antoś bardzo się moim dzieciom podobał, a ja zaufałam wydawnictwu i książkę Kasi Jurczyk kupiłam tak szybko, że czytałam ją w dniu oficjalnej premiery!
To książka obyczajowa, z cyklu: o życiu, ale bez nudnego owijania w cukry i lukry.
Alicja, bohaterka, jest wplątana w przemocowe małżeństwo i w końcu próbuje odzyskać swoje życie, swoje poczucie wartości, chce odnaleźć się od nowa. Chce zbudować dla siebie i swojego syna nowy, bezpieczny dom, ale droga do spełnienia tego celu jest trudna przez okolicznosci zarówno zewnętrzne jak i wewnętrzne - wyjście z pewnych ról jest bardzo trudne. 
Ja zwykle lubię trochę więcej metafory w budowaniu fabuły, tu jest życie wprost. ALE właśnie dlatego będę ją mocno polecać. Jeżeli historia Alicji może komuś pomóc, to brak metafor jest iście najmniejszym problemem! A tu są nawet telefony i adresy stron, gdzie w przypadku doświadczania przemocy należy szukać pomocy i informacji. 
Podoba mi się też wątek sąsiadki, która nie boi się pomagać. A wiecie jak? Nawet zwykłym zapukaniem do drzwi w czasie awantury, żeby pożyczyć szklankę mleka, a naprawdę pokazać, że o wszystkim wie. Taka odwaga, drobna, a ważna. Potem robi więcej, ale już nie będę spojlerowac. A książkę - polecam! 
________________
#gdziespomiedzy
#bookstagrampl #kochamczytać #czytambolubię #polecajka #książki #książkaobyczajowa #przemocdomowa #życiebezściemy #gniazdowanie #kasiajurczyk #wydawnictwonaszczęście
Temat tygodnia: dawno temu. Bez interpretacji, bo Temat tygodnia: dawno temu. 
Bez interpretacji, bo na samą myśl o takowej mam ciarki. No jak tu przyznać, że wszystko, co dziś takie ważne, za czym pędzę, gonię, szukam sił, próbuję, padam i się podnoszę - to jutro będzie puchem marnym i pokruszonym. Oplecionym przez bluszcze, bzy i powoje.
@52zdjecia - ja teraz bardzo poproszę o temat lekki i przyjemny. Żartobliwy najlepiej;)

#takieżycie #wszystkomarność #itakzginiemywzupie 

#gdziespomiedzy 

#dawnotemu #52zdjęcia_35_2023 #temattygodnia #52zdjęcia
Chłopki. Opowieść o naszych babkach Joanna Kuci Chłopki. Opowieść o naszych babkach
Joanna Kuciel-Frydryszak
Wyd. Marginesy
_________________
Opisywać książki nie muszę, jest bestsellerem, jest tematem artykułów, jest czasem powodem do dyskusji.
To ja napiszę, czym są "Chłopki" dla mnie. I dlaczego cieszę się, że je przeczytałam.
Ta książka to kadr z przeszłości. Kadr sprzed stu lat. To dużo czy mało?
Dużo, jeżeli spojrzeć na postęp w wielu dziedzinach.
Mało, gdy wziąść pod uwagę, jak bardzo jeszcze tkwimy w tamtych stereotypach, jak życie naszych  babć wpływa na współczesne wybory. Mało, bo to wciąż jednak temat nieprzepracowany, nieprzegadany. Część wspomnień jest wypierana. Nie o wszystkim wiemy. 
A ta książka sprawia, że chcemy się obejrzeć w tył, w przeszłość, i spytać, jak to było w naszej rodzinie... 
Ja uważam, że takie rozmowy, powroty do dawnych lat, są bardzo potrzebne - jeżeli nie wiesz skąd przyszedłeś, możesz nie wiedzieć, dokąd idziesz. Możesz nie rozumieć i zbyt łatwo oceniać. 
Duża wartość tej książki leży też dla mnie w źródłach - są to prawdziwe pamiętniki, spisane historie, listy, ówczesne gazety... nie wszystkie, bo nie sposób ująć wszystkiego w jednej książce, ale jest to punkt wyjścia. Potem można sięgnąć po "Wymazaną granicę" czy "Był dwór nie ma dworu". 
Macie też jakieś książki, które uzupełniałyby "Chłopki"?
_______________
#gdziespomiedzy
#bookphotography #bookstagrampl #książki #literaturafaktu #chłopki #joannakucielfrydryszak #marginesy #kochamczytać #czytambolubię #polskawieś #niestatystyczny #polecajka
Margaret Atwood. Od niedawna jedna z moich ulubion Margaret Atwood. Od niedawna jedna z moich ulubionych pisarek. A za co pokochałam Atwood?
.
Za poczucie humoru. Takie ironiczne, czasem wręcz cyniczne. Jeżeli można mieć mroczne poczucie humoru, to kanadyjska pisarka je ma.
.
Za konsekwentne zdzieranie warstw. Nie zatrzymuj się w pół kroku, mówi Atwood, patrz, gdzie ta myśl cię zaprowadzi? Na pewno chcesz tam iść? Na pewno Ci się to podoba? Rzuciłeś hasło, a co ono naprawdę znaczy?
.
Za ludzką uczciwość. Brak pomników, piedestałów, zasłon i tabu. Siebie też nie oszczędza. 
.
Za to, że ocenę swoich bohaterów zostawia nam - czytelnikom.
.
Za umiejętność wchodzenia w przeróżne rodzaje osobowości - jaką ona musi mieć wyobraźnię! Jaką spostrzegawczość! 
.
Za odwagę - mówi głośno o problemach społecznych. Jest sobą. Czytałam kiedyś, że dorastanie w kanadyjskim lesie (Atwood tam właśnie się wychowywała, tak pracowali jej rodzice) uodporniło ją na pytanie "a co ludzie powiedzą?". 
.
Wreszcie za to, że czytając jej książki, to pomimo całej ich grozy, mroku i rozgrzebywania ludzkich emocji, nie czuję się pokaleczona. Ani dobijająco bezradna. Za słowo "czułosć" zostałabym zapewne nieźle zbesztana, ale pod surowością, przenikliwością książek Margaret Atwood kryje się ciut tkliwości. Może ciut nihilistycznej, ale jednak. 

#gdziespomiedzy #bookstagrampl #kochamczytać #czytambolubię #margaretatwood #opowieśćpodręcznej #kamienneposłanie #dobrekości #opisaniu
Idzie swoją drogą. Dużo tam kamieni, buty dziu Idzie swoją drogą. 
Dużo tam kamieni, buty dziurawe, ale ona idzie. To ze słońcem, to pod wiatr. 
Głównie wędruje z kawą i kalendarzem pod pachą, jako Wielka Ogarniaczka Życia Rodzinnego.
Czasem wypisuje się z ram i tańczy po łąkach.

@w.dziurawych.trampkach
- czy to ty?

#kobiety_fotowtorek #gdziespomiedzy 
@fotowtorek_kfs #kfs #siostrzeństwo
Czas. Dobry, lepszy, najlepszy. Zły, gorszy, naj Czas.

Dobry, lepszy, najlepszy.
Zły, gorszy, najgorszy.

Było... Jest! 

Będzie?

Co zatrzymać? Co wypuścić?
Oglądać się za siebie czy iść dalej?

"To sprzedane do nieba, cała sztuka. Szczęśliwy, kto ten skrawek widział, niech większego szczęścia nie szuka"
(M. Pawlikowska-Jasnorzewska)

#52zdjęcia_33_2023 #czas #52zdjęcia #temattygodnia 
#bookphotography #bookstagram #kochamczytać #gdziespomiedzy #mariapawlikowskajasnorzewska
Byłam jeszcze mała, miałam może 8 lat, kiedy c Byłam jeszcze mała, miałam może 8 lat, kiedy chwycilam z regału Babci książkę "Życie jest snem". Uderzenie tej myśli - czy życie może być snem -  pamiętam do dziś. 
Co jest prawdą a co złudzeniem? Co  gwiazdami a co ich odbiciem w stawie?

Moje impresje na temat: #książka_fotowtorek 
dla @kobiecafotoszkola 

#gdziespomiedzy #kfs_fotowtorek #bookstagram #kochamczytać #życiejestsnem #czytambolubię #trochęwątpliwości
Mistrzowie opowieści. O kobiecie Wyd. Wielka Lite Mistrzowie opowieści. O kobiecie
Wyd. Wielka Litera 
___________________
O budowaniu własnego "ja".
"Ten trudny wiek..." - o dorastaniu.
O radzieckiej (nie)szczęśliwości.
O samotności rodem z "Wron" Dvorakowej, ale w scenerii fińskiej wsi.
"Bukiet kwiatów, który Xia przyniósł do kawiarni, jest naprawdę piękny, a ja umieram ze smutku".
O tym, jak zostać panią sprzątającą na własność i o tym, jak w końcu można wybuchnąć płaczem.
O Towarzystwie do Zadawania Pytań - Virginii Woolf - świetne!
O tym, co się dzieje pod pewnym łóżkiem w Egipcie i o tym, kto jest idealną niewiastą - siostra, a w nagrodę "na głowę włożono jej koronę: jeszcze większą czarną płachtę (...). Mnie dla odmiany, chcąc zmylić ojca, los i przeznaczenie, mama ubierała jak chlopaka, jakbym nie była (...) każdą inną kobietą z otworem".
O tym, jak wybrać między dwoma miłościami - do matki i do przyjaciółki.
O matce - czarownicy.
O opiekowaniu się dziećmi jak na dobrą matkę przystało (groteska, humoreska?)
O zawiści, zemście, żalu i obracaniu wszystkiego w proch.
O depresji, psychozie poporodowej.
O potrzebie wolności. Kto będzie bardziej wolny - kobieta czy roślina?
O śmierci. 
O kobiecie takiej jak ty? Jak ja?

Będę do nich wracać. 

#gdziespomiedzy #bookstagrampl #bookstagram #kochamczytać #czytambolubię #niestatystyczny #polecajka #literaturapiękna #mistrzowieopowieści #mistrzowieopowieściokobiecie #okobiecie #wydawnictwowielkalitera #opowiadania
Wrzesień i sentymenty. Jedyne, jakie lubię. Nie Wrzesień i sentymenty. Jedyne, jakie lubię.  Nie jestem sentymentalna, reaguję alergicznie na hasło "kiedyś to było"; jak raz mąż zniósł ze strychu pudło z pamiątkami, w pierwszym odruchu wzruszyłam ramionami i chciałam wszystko wyrzucić. Bez żalu podarłam kilka starych zdjęć. 
Sentyment mam do szkoły. Zapach kredek i atramentu, czysty zeszyt, smak jabłka na drugie śniadanie (w domu obowiązkowo zupa mleczna) i widać duże poczucie bezpieczeństwa, skoro tak mi się dobrze kojarzy... może dlatego dziś pracuję w szkole ;)

#sentymenty #52zdjęcia_32_2023 #temattygodnia #52zdjęcia @52zdjecia
#wrzesień #szkoła #początek
#gdziespomiedzy
@zielonyregal - Małgosiu, jak ty wybrałaś te pa @zielonyregal - Małgosiu, jak ty wybrałaś te parę nazwisk, książek, z całego stosu rzeczy ważnych?! Jak miałam to wybrać ja?! Już chyba wolę wyzwanie typu: kup w Biedronce parówkę Patrycję!
Ale spróbowałam;)
I tak się przedstawia moja lista #54321 na dzień dzisiejszy:

5 książek, które kocham:
Pod słońcem Julii Fierdorczuk
Świat Dysku Terry'ego Pratchetta (że to trochę ponad 40 części? co tam, kocham każdą!)
Opowieść podręcznej Margaret Atwood (ale Testamenty już nie)
Wiedźmin Andrzeja Sapkowskiego 
Dziecko piątku Małgorzaty Musierowicz 

4 autorów, których książki biorę w ciemno:
Katarzyna Puzyńska
Julia Fiedorczuk
Margaret Atwood
Zofia Stanecka 

3 ulubione motywy:
macierzyństwo i wychowawcze dylematy
zwyczajne życie i młyny historii
szczegóły znaczące 

2 ulubione miejsca do czytania:
przy stole w kuchni
ławka bujana w ogrodzie (jeśli akurat taka gdzieś jest)

1 książka, która czeka na przeczytanie:
moja, hehe
a tak serio to leży ich cały stosik. W koszykach internetowych księgarni stosiki kolejne. W archiwach zapisanych polecajek bookstagramowych - jeszcze kolejne. A potem zawsze mogę wrócić do ulubionych-już-przeczytanych.

Uff, wybaczcie mi, moje wszystkie inne książki! Też was kocham! Każda z was była dla mnie w którymś momencie ważna, potrzebna - czy to do śmiechu, czy to do zamyślenia się... Następnym razem zgodzę się szybciej na bieganie w maratonie niż wybieranie spośród was! 
I kończę, bo przychodzą mi na myśl wszystkie książki, których nie wymieniłam ;)

#gdziespomiedzy #bookstagrampl #wyzwanieczytelnicze #ulubioneksiążki #juliafiedorczuk #katarzynapuzyńska #zofiastanecka #margaretatwood #kochamczytać #niestatystyczny #jeżycjada #światdysku #wiedźmin
Moja melancholijna Lilka. Tak ją narysowała @muk Moja melancholijna Lilka.
Tak ją narysowała @mukozu.art - świetnie uchwyciła charakter mojej bohaterki! Dziękuję Ci! 

Wyganiając mojego wewnętrznego krytyka hen, daleko, odważylam się napisać więcej o książce, którą napisałam. Mimo, że opowieść jest pełna humoru, to jednak pewien melancholijny rys też w sobie ma. Trochę tęsknoty za zrozumieniem, przyjaźnią. Za pięknem. 

I napisałam o dwóch ważnych literacko rzeczach - wszystko na blogu :) link będzie w relacji 'Lilka i Henio'.

@kachna.krasnianka - dziękuję za motywację do wpisu ❤️

#gdziespomiedzy #kochampisać #bookstagrampl 
#melancholia_fotowtorek #kfs @fotowtorek_kfs 
#ilustracja #bajkadladzieci
To tylko awaria. To się poskleja. @52zdjecia - a To tylko awaria.
To się poskleja.

@52zdjecia - a już myślałam, że nic nie będę miała na 31 temat...
I oto przyszedł dzisiejszy dzień. Cały na biało i wyszczerzony w złośliwym uśmiechu. No żesz od rana wszystko nie tak! Poskarżę się tylko, że na mój przepyszny zakalec synek się wykrzywił i rzucił: "to jest obrzydliwe!". No cóż. 
Do pracy też nic nie przygotuję, bo mi laminarka wariuje.
To... idę poczytać! Patrzę na stosik przyfotelowy i chyba wybiorę dziś kolejne opowiadania z cyklu "Mistrzowie opowieści. O kobiecie". Chcę wszystkie książki z tej serii! I nie chcę już żadnych awarii ;)

#totylkoawaria #temattygodnia #52zdjęcia_31_2023 #52zdjęcia 
#gdziespomiedzy #kochamczytać
Mój Instagram

życie i ...

Poranek i inne okoliczności przyrody

3 grudnia 2021
życie i ...

O mnie – dodatek specjalny!

9 października 2021
życie i książki

Moje miasteczko Bełz

25 września 2022
życie i książki

Książkowe serie na lato

12 lipca 2023
życie i książki

Powrót do Whistle Stop

20 listopada 2021
życie i ...

Gdzieś pomiędzy – czyli gdzie?

23 września 2021
życie i ...

O marzeniach i życzeniach

30 grudnia 2022
życie i ...

Całkiem nowy synek

26 września 2021
życie i książki

Granica

21 kwietnia 2022
życie i problemy

„Kołyska”

16 grudnia 2021

© 2023 gdzieś pomiędzy | Powered by Minimalist Blog WordPress Theme