„Kołyska”

źródło zdjęcia tytułowego: opolnocywparyzu.pl/kolyska-1872-berthe-morisot/

Maja pokazała mi ten obraz już dawno temu. Utkwił mi w głowie, wiercił dziurę w myślach.

No co jest? – denerwowałam się – co ci się znowu nie zgadza, Ola? – myślałam sobie.

I tak sobie patrzałam, na tę kołyskę, czytałam kolejne książki, wpisy czy artykuły o macierzyństwie, myślałam… Aż wpadłam na właściwy trop. Znalazłam, co mnie uwierało.

Dla mnie ten obraz, oprócz tego, ze jest po prostu piękny, śliczny kolorystycznie, delikatny, to jest też dosyć smutny. Mama wygląda na zmęczoną, zatroskaną. Patrzy z ogromną miłością na niemowlę w kołysce i myśli o tym wszystkim, co może wydarzyć się złego, boi się, że nie uchroni swojego dziecka przed chorobą, wypadkiem, zaginięciem, porwaniem, tragedią, wojną… Że nie będzie dosyć dobrą mamą.

Pewnie przypomina sobie z wyrzutami sumienia, że jeszcze wczoraj miała ochotę trzasnąć drzwiami i wyjść, nie zastanawiając się, kto zajmie się dzieckiem – tak jak może to zrobić każdy inny człowiek w rodzinie. Każdy inny pozostały człowiek w rodzinie nie ogłasza „idę siku, popilnujcie dziecka”, kiedy… no po prostu idzie.

Mama na obrazie zastanawia się, czy na pewno zjadła śniadanie dziś, czy może było to jednak wczoraj. Czy na liście zakupów wpisała mleko w proszku, pieluchy, chusteczki, obiad dla wszystkich, chleb, owoce, witaminy, jogurty do zdrowych koktajli, rozsądną ilość słodyczy, skarpetki, bluzeczki, czapeczki, kocyki, książki o wychowaniu, rozwijające zabawki, maści… i na pewno o czymś zapomniała. Dla siebie wpisuje kawę. A potem widzi w korytarzu buty starszego dziecka, w których podeszwa się odkleja i przeliczając wszystkie ceny w głowie, przestawia listę, żeby finansowo zmieścić na niej jeszcze nowe buty.

W nocy mama z obrazu płacze razem z dzieckiem z tej pięknej kołyski, bo przecież kołysze je już tak długo, a ono dalej płacze, wrzeszczy wręcz tak, że ona ma ochotę wrzasnąć też i to głośniej. Rano ma wyrzuty sumienia.  

A wiecie, jaki jest oficjalny opis obrazu:

„Po jednej stronie znajduje się kołyska i niemowlę widoczne zza delikatnej, utrzymanej w tonacjach różu zasłony, z drugiej natomiast skupiona i pełna pogody matka, przyglądająca się śpiącemu dziecku. Widniejące w tle za kobiecą postacią zasłony o niebieskawych akcentach odpowiadają tkaninie zakrywającej kołyskę. Obraz wypełnia uczucie lekkości i łagodności – wyraz intymnego szczęścia.”

Także tak. Lekkość. Łagodność. Ja tam wiem swoje…

Ten obraz – bardzo dobry widać, bo tak powinna działać sztuka – jest jak lustro. Ja widziałam w nim siebie… Ale te „uczucia lekkości”, „intymnego szczęścia”, „łagodności” nie rzuciły mi się w oczy od razu. Może jak tak przechylę głowę… To wtedy coś mi przemknie, tak kątem oka!

Żartuję. Przecież dużo chwil jest naprawdę pięknych, właśnie wypełnionych łagodnością i szczęściem.

Albo i nie żartuję. Bo równie dużo chwil nie jest…