Przedwiośnie – część 1

Wichry tego roku były wyjątkowo mocne i uparte. Na telefony mieszkańców Miłczyc przychodziły  kolejne powiadomienia o konieczności zabezpieczenia domu i wolno stojących przedmiotów. Wiadomości pokazywały przygniecione domy i samochody, zalane molo w Sopocie, wściekłe sztormy na Bałtyku. O poranku wielu sąsiadów, czy to z nowych osiedli, czy ze starych gospodarstw, sprawdzało czy wszystko jest w obejściu na swoim miejscu, włącznie z dachem  i rynnami. Mieszkańcy kamienic spali niespokojnie, kiedy silny wiatr uderzał w okna i zdawał się przelatywać przez mury na wylot. Nauczyciele dostawali usprawiedliwienia, iż dziecko nie przyjdzie na zajęcia z powodu złych warunków atmosferycznych; ba, zdarzyło się, że i nauczyciel nie dojechał do pracy na czas ze względu na te same warunki.

Ludzie w kolejkach, czy to do kasy w Biedronce, czy do lekarza w przychodni, głośno zastanawiali się, czy to tylko taka anomalia czy już jednak katastrofa klimatyczna. Zastanawiali się, czy to wina PIS czy Tuska. Bo ostatnio wszystko sprowadzało się do polityki. Polityczne tematy pojawiały się znienacka przy każdej rozmowie: o cenach, o drożyźnie, o chorobach i pandemiach, o szkole, o lockdownach a teraz nawet przy rozmowie o pogodzie. Rozdrażnienie nie sprzyjało przyjaznemu nastawieniu do tych rozmów, a czujne oczy śledziły zza maseczek każdy przejaw niechęci do swoich wypowiadanych teorii.

Ludziom zimą 2022 roku – nawet tym najbardziej opornym na gniew i żal – brakowało słońca i uśmiechu. Cóż się dziwić…

Paulinka wstawała właśnie, kiedy razem z dźwiękiem budzika przez mieszkanie przeleciał z wizgiem kolejny powiew wichury. Zadudniły szyby w oknach. Mury najniższej niebieskiej kamieniczki przy rynku zadrżały.

Paulinka założyła szlafrok, leżący zaraz obok łóżka, na nogi szybko wsunęła ciepłe grube skarpety. Mąż jeszcze spał, opatulony kołdrą po same uszy. Wstawał zawsze później, co zresztą Pauli w ogóle nie przeszkadzało, lubiła te pół godzinki ciszy i czasu dla siebie. Spojrzała na śpiące swoje malutkie dziecko. W drewnianym białym, prostym łóżeczku spała roczna dziewczynka, rączki miała słodko ułożone w górze, przy głowie, a rumiana buźka tchnęła spokojem i dziecięcym szczęśliwym snem. Mama delikatnie poprawiła kołderkę, żeby zimny poranek nie przeziębił jej Słoneczka. Uważnie stawiając nogi, żeby nie nadepnąć broń Boże na żadną zabawkę wyszła na korytarz. W kuchni już świeciło się światło, to teściowa już wstała i też witała kawą poranek. Paulinka przygładziła nieco włosy, mocniej ścisnęła wełniany szlafrok i cichutko weszła do kuchni.

– Dzień dobry, mamo – powiedziała z uśmiechem. – Ja tylko kawę…

– Jaki tam dobry – przywitała ją mama – świat się kończy. Co to się dzieje z tą pogodą?

– Tak, prawda… – Paulinka nie bardzo wiedziała o 5:35 rano, jaka jest właściwa odpowiedź na pytanie teściowej, uśmiechała się więc dalej nieporadnie. Podeszła do ekspresu, nalała czarnej kawy do swojego dużego kubka w niebieskie grochy i chwilę stała niezdecydowana, czy ma rozmawiać dalej, czy może się jednak wycofać. Mleka nie potrzebowała.

– A Magdusia dobrze spała? – padło jeszcze pytanie.

– Tak, tak, na szczęście tak. Bez problemów. Idę zobaczyć, czy się nie przebudziła, no nie?

Z tym pretekstem Paulinka w końcu zawinęła poły szlafroczka i pomknęła do swojego pokoiku na tyle szybko na ile jej gorąca kawa w ręku pozwalała.

Jeszcze trochę. Już niedługo. Mąż dał jej słowo, że zbudują dom do końca roku, a już na pewno do końca następnego roku, a na razie kazał jej doceniać, że nie muszą nic wynajmować, że mama z taką chęcią opiekuje się Magdusią a Paula może sobie pracować spokojnie, bez martwienia się o opiekunkę i żłobek. Jak już pracować musi.

Więc Paula doceniała, dziękowała i tylko czasami rano, w tych swoich wolnych chwilach, wyobrażała sobie, jak robi kawę w wynajmowanej kuchni, ale swoją, jak pije ją przy stole z widokiem na niebo, jak może swobodnie milczeć i swobodnie oddychać. Ale to były tylko takie nierozsądne majaki.

– Mmm, czuję kawę – dobiegło do niej mruczenie męża spod kołderki. – Przyniesiesz mi też?

Paula westchnęła, tak troszkę, spróbowała zaoponować:

– A nie możesz sam, co? Ja dopiero co z kuchni…

– Paulinko, kochanie – mruczał dalej mąż zaspanym głosem – ja zaraz do pracy muszę, w ten ziąb i chłód i wiatr. Nie żal ci mnie nic? No nawet kawy mi nie dasz? Nie bądź taka zimna jak ten dzień za oknem…

– Oho, poeta się w tobie budzi z rana. No dobra, przyniosę… Albo weź moją. Bo i tak zanim przyjdę to zimna będzie.

– O, jak super. Naprawdę kochana jesteś, wiesz? – mąż kochanej Paulinki przyjął kawę z jej rąk, w jej ulubionym kubku w niebieskie grochy, opatulił się po szyję i smacznie siorbiąc zauważył jeszcze: – O, chyba Magdusia się obudziła. Patrzy na ciebie, widzisz? Hej, córka, popatrz na tatę! Nie chcesz? Ech, te baby, ze sobą się trzymają…

Więc tyle dziś zostało z porannej chwili dla siebie. Paula z żalem stwierdziła, że kawy już dziś nie wypije, Magda rzeczywiście wyciągała rączki do niej, wymagała przewinięcia, przebrania, nakarmienia – wszystko, żeby w ręce teściowej przekazać już w pełni gotowe do zabawy dziecko.

Paula poczuła się wyczerpana, choć był to dopiero początek dnia. Czuła też znów znajome ukłucie wyrzutów sumienia, że nie potrafi docenić tego, co ma naokoło siebie, a tylko by narzekała. Kto to widział być zmęczonym przez swoje własne dziecko!

Mąż spod kołderki popijał kawę swojej żony i z miłym rozczuleniem obserwował jej sprawną opiekę nad córeczką. Uważał, że nikt nie zastąpi kobiety w ogarnianiu malutkich dzieci. Jak patrzał na swoje wielkie łapska i malutkie niemowlę, to zawsze czuł pewien strach i niepewność. Słyszał też zaraz swoją mamę wołającą „Boże, Damianku, jak ty ją trzymasz, krzywdę jej zrobisz, oddaj ją mi! I idź, masz swoje ważne sprawy a nie z dzieckiem siedzieć, idź! To nie dla mężczyzn zajęcie, no widział to kto!”

Mama miała dużo takich okrzyków w zanadrzu. No tak, w końcu kto to widział, żeby prawdziwy facet z wózkiem spacerował. Albo karmił.

Magdusia wesoło witała dzień, Paulinka jednocześnie szykowała i siebie do pracy i córkę do przekazania, mąż wylazł w końcu też z łóżka i zostawiając za sobą rozbabraną pościel („no kto to widział, żeby mężczyzna sprzątał! Zostaw, Damianku, idź już!” – słyszał w głowie znajomy głos), zebrał swoje ubrania, cmoknął rodzinkę na do widzenia i wyszedł. W ten ziąb, chłód i wiatr. Prosto do samochodu. Z samochodu do wielkiego sklepu budowlanego, gdzie pracował.

Paulinka po pożegnalnym całusku z córką szła do swojej pracy bez samochodu. Jak tylko pogoda była ładniejsza, to lubiła tę trasę, niezbyt długą, taką akurat na przestawienie się z trybu: dom, na tryb: praca; i na odwrót, kiedy wracała. O córeczkę się nie martwiła, teściowa lubiła swoją wnusię, dobrze się nią opiekowała, ba, traktowała dziewczynkę jak małą królewnę. Czasem ciężko było wytłumaczyć sobie, że nie ma się co denerwować na babcię o kolejne słodkie bułeczki przynoszone z piekarni dla wnusi, albo kupowanie jej mnóstwa małych różowych ozdóbek, takich pięknych falbaniastych sukieneczek… Mama Magdy lubiła swoją córkę ubierać w wygodne legginsy i bawełniane przewiewne bluzeczki, ale babcia wiedziała lepiej. Więc mama nie spierała się, tylko z miłym uśmiechem przyjmowała kolejne różowe sztywne koszmarki i starała się być wdzięczna.

Tego dnia pogoda nie sprzyjała spacerkowym rozmyślaniom, Paula z czapką nasuniętą na czoło i szalikiem otulającym ją po nos, szybkim krokiem zmierzała do wejścia do szkoły. Może jeszcze tu zdąży wypić kawę, zanim wejdzie do klasy!

Kiedy zamknęły się za nią drzwi wejściowe i cały chłód zimowego poranka i wszystkie domowe problemy zostały po tamtej stronie, Paula odetchnęła i z nową energią uśmiechnęła się do wszystkich w korytarzu szkolnym. Wesoło krzyknęła „Dzień dobry!” do pań woźnych, zażartowała ze swojego zaczerwienionego nosa a idąc w stronę swojej klasy przytuliła połowę dzieciaków czekających już na lekcje. Jasne włosy uwolnione spod czapki otoczyły jej piękną buzię na kształt chmurki, czerwone usta wciąż rozdawały mnóstwo uśmiechów a w niebieskich oczach odbijało się wszystko, co dobre. Paulinka w pracy, ubrana w dodatku w kolorową bluzę – tunikę w kwiaty, wyglądała jakby wygrała los na jakiejś tajemniczej loterii, o której większość ludzi nawet nie słyszała, ale widząc ją mieli ochotę spytać, co takiego szczęśliwego właśnie ją spotkało. Nawet Dorianek Rębak nie oparł się jej urokowi  i mruknął „dobry” widząc swoją panią na holu, choć miał dylemat, czy może na pewno lubić panią, o której jego rodzice wypowiadali się zwykle z pogardliwym wzruszeniem ramion.

Leciutko zadrżała z niezbyt uzasadnionego strachu, kiedy zobaczyła, że korytarzem zmierza w jej stronę Zofia Halska. Odruchowo wyprostowała się, przybrała bardziej poważny wyraz twarzy i jeszcze zanim powiedziała „Dzień dobry, pani Zosiu”, to w przypływie wisielczego poczucia humoru pomyślała, że w sumie naprawdę nie ma w życiu tak źle. Zawsze mogło być tak, że to pani Halska byłaby jej teściową… Brr…

Tymczasem Zosia niepomna morderczego wrażenia, jakie robi na młodej nauczycielce, przeszła do swojej drugiej a, kiwnęła tylko głową w odpowiedzi na przywitanie. Zabrzmiał dzwonek. Klasy ustawiły się przed drzwiami sal. Klasa zosina stała ustawiona w grzeczniutkich parach, dzieci nawzajem się uciszały, wystarczyło, że ich pani skrzyżowała ręce i tupiąc nogą czekała na spokój.

Paulinka popatrzała na swoje rozbrykane stadko pierwszoklasistów, spróbowała wyobrazić sobie, jak czeka z groźnym wzrokiem na uspokojenie, i dała sobie spokój. Miała swój sposób. Udając, że w dłoni trzyma różdżkę zawołała: – Czary – mary, teraz dzieci robią pary!

O dziwo, też zadziałało.

Lekcje mogły się zacząć.

W sąsiednim budynku czwartoklasiści też zaczynali kolejny dzień pełen mozolnego zdobywania wiedzy. Byli w budynku sami, reszta klas uczyła się zdalnie. Pani Hatczak idąc na lekcję matematyki do klasy Jędrka mijała na holu plakaty zrobione przez Sandrę Bujakiewicz. Z uśmiechem podpatrywała na rysunki zwierząt – baranków, owieczek, świń, krówek, psów, kotów – istna galeria – rozpoznawała w tych rysunkach utalentowaną rękę Hani Halskiej – a rysunki opatrzone były podpisami, mówiącymi ogólnie o tym, że żadne zwierzę nie wyrządza świadomie krzywdy drugiemu. Jeden podpis głosił: „Czasem nie wiadomo, czy warto być człowiekiem”. Jeszcze inny, pod stadem sympatycznych, acz głupawo uśmiechniętych owieczek pytał: „Chcesz być jak stado? One inaczej nie umieją. A ty?”. Sandra na swój sposób odgryzła się za aferę ze zdjęciami, chodziła z głową podniesioną i nie przejmowała się. Jak widać, miała wsparcie ze strony rodziny Halskich. Hania pomagała jej rysować zwierzaki, Jędrek i Wojtek gotowi byli wskoczyć w ogień dla swojej przyjaciółki i nie wahali się ani chwili, czy warto. Podobno nawet kilkoro innych dzieci głośno przeprosiło swoją koleżankę. Część oczywiście uważała, że nic się nie stało i cała afera o parę zdjęć jest rozdmuchana na siłę i niepotrzebnie, jakby ludzie innych problemów nie mieli. Nauczycielka w tych głosach słyszała echo rozmów z domu, niestety…

Paulinka jeszcze raz tego dnia widziała się z Zosią. Lekcje się zakończyły, obydwie nauczycielki wypuszczały swoje dzieci do domu, pilnowały czy wszystkie czapki, szaliki, rękawiczki są na właściwych miejscach i czy nikt nic nie zapomniał. Kiedy ostatnie dzieci wybiegły z korytarza, one spojrzały po sobie i w solidarnym poczuciu dobrze wykonanej pracy uśmiechnęły się.

– Pani Paulinko, ten wierszyk z „czary mary”, ha! Całkiem niezły trik! Muszę to pani przyznać  – Zosia z lekkim uznaniem pokiwała głową. – Ja już zapomniałam o takich sztuczkach. Starzeję się…

– Pani? Ależ skąd – szarmancko i odważnie zaprzeczyła Paula – pani ma małe dzieci prawda? Tu, w szkole?

– Tak, dwójkę w zerówce. Ale córka, najstarsza, to maturę zdaje za rok…

– Nie, niemożliwe! Naprawdę?

Tak spokojnie sobie rozmawiając doszły do pokoju nauczycielskiego, a nawet po wzięciu swoich czapeczek, szaliczków i rękawiczek i ponownym spacerku w stronę wyjścia ze szkoły, doszły do pewnych wspólnych wniosków. Choć tego głośno nie powiedziały, w głębi ducha troszkę poprawiły zdanie na swój temat. Zosia stwierdziła, że Paula to nie takie młode fiu-bździu jak się obawiała. Paula zaś, jak na młode fiu-bździu przystało, gotowa była z dumy pęknąć, że dostała pochwałę i uznanie od starszej koleżanki. Choćby część pochwały i malutkie uznanie. Maluśkie. Ale postanowiła, że w domu przypomni sobie więcej takich wierszyków z „czary – mary”. Też jest dobrą nauczycielką! A co!